Rząd II Rzeczypospolitej nie zapomniał o sławnym Zdroju i już w pierwszych latach powojennych do Krynicy przybyła komisja rządowa, która zadecydowała o odbudowie i dalszym rozwoju uzdrowiska. Na nowo powołano Komisję Zdrojową. Pierwszym dyrektorem zakładu zdrojowego w roku 1918 został inż. Leon Nowotarski. Bardzo sprawnie zarządzał powierzonym mu ośrodkiem i przyczynił się do szybkiego rozwoju uzdrowiska.
W roku 1923 sam ówczesny prezydent Rzeczypospolitej Stanisław Wojciechowski położył kamień węgielny pod nowe łazienki mineralne, które do użytku publicznego zostały oddane 5 lat później. W mieście wznoszono również szereg pensjonatów, hoteli i prywatnych willi, których łącznie w roku 1928 było 164. Szczególnie ważnymi obiektami były: hotel „Patria” (własność sławnego śpiewaka Jana Kiepury silnie związanego z Krynicą), Nowy Dom Zdrojowy (ponad 150 miejsc) i okazałe sanatorium „Lwigród”.
Krynica rozwijała się nie tylko jako uzdrowisko, ale także jako miejsce przyciągające pięknem przyrody i krajobrazu. Amatorzy turystyki górskiej mogli od roku 1934 skorzystać ze schroniska na Jaworzynie Krynickiej wybudowanego przez Oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W roku 1930 powstała skocznia narciarska i tor saneczkowy, a w 1938 r. kolejka szynowa na Górę Parkową, co przyciągnęło wielką rzeszę amatorów sportu.
Międzywojenna Krynica miała niestety istotny problem narodowościowo-społeczny. W roku 1931 na 4626 mieszkańców Polacy stanowili 60%, Łemkowie 15%, a Żydzi 25%. Mozaikę narodowościową wzbogacali w znacznej mierze kuracjusze i wczasowicze. Z miastem związani byli mocno mieszkańcy sąsiednich łemkowskich wsi pracujący w uzdrowisku w pensjonatach lub sprzedający wyroby regionalne i swojskie produkty. Ludność całej gminy była w okresie międzywojennym aktywna politycznie i społecznie.
Polaków zrzeszał krynicki oddział Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem, ale także aktywnie działająca komórka Polskiej Partii Socjalistycznej (głównie kolejarze i przyjezdni robotnicy). Polacy bardziej niż w politykę angażowali się w życie społeczno-kulturalne – działało w Krynicy Towarzystwo Sztuki Ludowej, Towarzystwo Hokejowe (tutejsza drużyna hokejowa długo była jedną z najlepszych w kraju). Dzięki wybudowaniu toru uzdrowisko w okresie międzywojennym było centrum polskiego sportu saneczkarskiego.
Drugą co do wielkości grupę narodowościową – Żydów zrzeszała komórka organizacji ortodoksyjnych „Agudas Iisrael” znana jako Aguda, a także organizacja syjonistyczna „Mizrachi”. Powstawały także żydowskie organizacje społeczne, kulturalne i oświatowe – np. „Talmud Tora”, „Bet Jakub”.
Najbardziej zróżnicowani poglądowo i zarazem najprężniej działający byli Łemkowie, którzy choć w mieście nieliczni, w okolicznych wioskach stanowili prawie 100% mieszkańców. Rozdarci byli pomiędzy dwie orientacje polityczne: jedna zakładała, że są oni częścią narodu ukraińskiego, druga (staroruska) – że należą kulturowo i językowo do Rusi. Proruscy byli głównie inteligenci oraz aktywni politycznie mieszkańcy wsi łemkowskich (orientacja ta przed II wojną światową była dominująca w całym powiecie nowosądeckim i gorlickim). Na terenie Krynicy-Wsi działała organizacja Ruskiej Partii Włościańskiej (na czele z dr Orestem Hnatyszakiem zasłużonym dla uzdrowiska). Z Krynicą związany był również powołany w roku 1934 Związek Łemkowski, którego działalność koncentrowała się głównie na podniesieniu poziomu oświaty wśród ludności łemkowskiej. Łemkowie byli aktywni przede wszystkim na płaszczyźnie kulturalnej. Posiadali własną czytelnię, przy której założono 72-osobowy chór i orkiestrę. Występujący w łemkowskich strojach ludowych zespół koncertował dla turystów odwiedzających Krynicę, ale także wyjeżdżał do Lwowa i Zakopanego.
Sławny Zdrój stawał się popularny nie tylko w skali krajowej, ale także europejskiej. Na leczenie do Krynicy przyjeżdżały znane osobistości, takie jak: Józef Piłsudski (honorowy obywatel miasta), Ignacy Mościcki, Felicjan Sławoj Składkowski, Wincenty Witos, a także królowa holenderska Juliana. Szczególnie związał się z uzdrowiskiem śpiewak operowy Jan Kiepura, który wzniósł tu własny hotel.
